Podejrzane słownictwo

Dziś wzmianka o codzienności, o języku, którym się posługuję. To, że mówię dużo wiedzą wszyscy moi znajomi. Nie na tyle dużo, żeby przesadnie, ale nie umiem być cichym, speszonym i mało wygadanym rozmówcą. Każdy ma swoje teorie, jedni głoszą, że milczenie złoto, inni wiedzą kiedy się odezwać i ile przekazać do syta. Dyskusja z pierwszymi to męka - nic się nie dowiesz, musisz się wszystkiego dopytywać, odpowiedzi są niejasne i zagmatwane. Rozumiem, że niektórym wystarcza nicniemówienie, ale w większości rozmów tacy ludzie są spychani na drugi plan, choć może i mają coś ciekawego do powiedzenia, ale te ich myśli ani formy, ani długości czasowej przybrać nie mogą. Dowcipów nie opowiadają, nawet śmieją się pojedynczym 'ha'. Trochę naciągany przykład poniżej:

Są jeszcze ludzie niezaspokojeni leksykalnie. Wtrąć się takiemu w rozmowę, to zostaniesz zalany ślinotokiem słów i zdań. Z tymi też się ciężko rozmawia, na ogół są wszechwiedzący i nie dopuszczają do siebie prawd oczywistych. Ich wiedza jest nieograniczona, według nich. Są w danej dyskusji lekarzami, astronautami, śpiewakami i inżynierami budownictwa.

Nikogo nie neguję, lubię różnorodność osobowości, ubarwia to nasz świat.

We wszystkich znanych mi kulturach, a nawet mniejszościach etnicznych klnie się. Na podwórku, w szkole, w pracy, w kosmosie i w kopalni. Co bardziej wykształceni humanistycznie powiedzieliby, że to wulgaryzmy a nie przekleństwa. Racja, przeklinać to życzyć komuś zła, posyłać go między diabły i poniżać godność drugiego człowieka. Wulgaryzmy, to większa część rozmów ludzi zdenerwowanych - przez kogoś, coś, gdzieś. Albo po prostu jest to naturalna część ich języka codziennego.
No właśnie, po co klniemy? W podstawówce pamiętam, że sypanie 'kurwami', 'chujami' itp, podkreślało pozycję smarkaterii w klasie. Robotnicy używają wymyślnych określeń, kiedy spadnie im młotek na stopę, albo kiedy nie wychodzi im praca. Jeszcze inni rzucają synonimem ladacznicy w stronę drugiego człowieka, by go obrazić. Dla następnych jest to przerywnik wypowiadany bez emocji, celem ubarwienia swojego zdania.

Dlaczego wulgaryzmami stają się zazwyczaj słowa pochodzące od intymnych części ciała? Wreszcie co jest wulgaryzmem? Czy 'dupa' to dla ciebie już przekleństwo, czy jeszcze nie? Dlaczego postępujące społeczeństwo manipuluje słowami? Dlaczego 'kobieta' to słowo eleganckie, a niegdyś był to jeden z ostrzejszych wulgaryzmów?

Wydaje mi się, że używanie słów niecenzuralnych to w dużej mierze kwestia wyczucia i dobrego smaku. Na to, jak nas widzą inni składają się przede wszystkim relacje, w które ciągle wchodzimy. Do babci mówimy innym językiem, do znajomych zazwyczaj podchodzimy luźniej. Osobiście uważam, że używanie łaciny nie wnosi niczego pozytywnego, ale też nie zawsze jest negatywne. Miałem i mam wiele sytuacji, w których trzeba użyć słów wulgarnych. Owszem, można ich uniknąć, ale jako facet nie wyobrażam sobie sytuacji, w której ktoś mi włazi na głowę, a ja grzecznie i cicho w sposób ąę proszę go o zmianę swojego zachowania.

A co na to Kościół? Spotkałem się z różnymi opiniami osób duchownych, przeczytałem trochę artykułów. I choć Biblia dosłownie nie wypowiada się w tym temacie, to jednak niektórzy jej znawcy próbują się doszukiwać ukrytych znaczeń i interpretują ją w sposób bardziej niż wolny.

Póki używanie wulgaryzmów nie porusza przykazania miłości, to myślę, że w rozsądnych dawkach nikomu nie szkodzi.

Nie ma ideałów na tym świecie, domniemam, że każdy użył jednego ze słówek 'be', choćby tylko w myślach. I tylko od nas zależy, czy pozostaniemy w oczach innych ludźmi cenionymi, czy będą na nas patrzeć z przymrużeniem oka.

Ot, mongolska teoria.

Znalazłem na Wielki Post piękny, polskojęzyczny cover "schowaj mnie".